18 juli 2006.

De voordeur ligt er vandaag weer uit. De slechte delen hout bij het slot worden weggezaagd en vervangen door nieuwe stukken. Ik heb een brievenbus meegenomen uit Nederland, die ik meteen kan plaatsen. Dat zal een verrassing zijn voor de postbode. Vroeger schoof hij de brieven onder de deur door, maar de laatste keer ging dat zeker niet, want toen stak er een envelop met een kaart tussen het “raampje”, een gat in de deur met een rooster ervoor. Vanaf nu kan alles gewoon door de brievenbus. Ik zal nog een opvangbakje maken, zodat de post niet meteen op (vochtige) grond komt, maar keurig droog op ons kan liggen wachten tot we weer eens in het dorp zijn. We krijgen overigens maar een stuk of drie, vier dingetjes per jaar. De meeste post ontvangen we als vrienden en kennissen in Nederland weten dat we in Spanje zijn en omdat Ine dan graag post ontvangt.

Het is de laatste keer dat we mee kunnen werken aan het maken van de dinosaurus voor het museum. Dat is wel jammer, want we hadden hem graag gezien, als hij helemaal af was en aan het museum zou worden aangeboden. Maar de begeleider van het project heeft ons beloofd dat hij foto’s zou opsturen van het eindresultaat in ruil voor de foto’s die ik heb gemaakt tijdens de verschillende avonden dat wij er zijn geweest.

De vorm van de dinosaurus krijgt intussen steeds meer gestalte. Afgelopen donderdag, toen wij er niet waren, is er gewoon doorgewerkt. Hij heeft nu voeten gekregen, de onderkin is aan de kop vastgemaakt en op verschillende plaatsen op zijn lijf komen laagjes schubben. Vanavond wordt er aan de vleugels en aan de tanden gewerkt en de horens worden beplakt met touw en keukenpapier, zodat die een wat minder gladde indruk maken. Ine werkt vooral aan de vleugels. Dat roept meteen de vraag op of het wel om een dinosaurus gaat. We krijgen de indruk dat het eigenlijk een draak wordt. Als deze straks in het museum staat, kan die ook gebruikt worden tijdens het feest van Jordi op 21 april, waarin de draak een belangrijke rol speelt. Voor ons maakt het niets uit, het gaat om de gezelligheid en je steekt er nog wat van op ook.

Thuisgekomen blijkt de brievenbus goed te functioneren. Ik heb al meteen succes van mijn werk en vooral van het opvangbakje. Ik heb aan de binnenkant van de deur voorlopig een klein vruchtenkistje geschroefd, iets lager dan de gleuf van de brievenbus. De vraag was of het ging werken. Ik had al voorgesteld een kaart naar onszelf te sturen, maar de postzegels waren op. Nu ligt er een folder in het opvangbakje. Het is een uitnodiging met het programma voor het dorpsfeest van het komend weekend. Zo te zien worden er heel wat activiteiten ontwikkeld. Er zijn bijvoorbeeld sportwedstrijden (bij voldoende deelnemers), er is een prijs voor het mooiste balkon en uiteraard wordt er veel gedanst. We zijn dus heel erg benieuwd naar de dingen die komen gaan.

19 juli 2006.

Het is een beetje regenachtig in de ochtend. Af en toe een buitje en soms een hevige hoospartij ertussendoor. Goed weer dus om op het balkon aan de balkondeur te werken. Die is nu helemaal in elkaar gezet en kan in het kozijn worden geplaatst. Maar daarvoor moet eerst het kozijn wat opgewerkt worden, want dat is gemaakt voor een dunne deur. Daarna zal er nog wel wat geschaafd en gevijld moeten worden om de deur lekker te laten sluiten. Vervolgens kan ik het slot plaatsen. Pas dan kan het balkon normaal worden afgesloten.

In het dorp zijn ze al flink bezig met de voorbereidingen van het feest. De hoofdweg en het pleintje bij de fontein worden schoongemaakt door de mensen van een wegenbouwmaatschappij die ongeveer 10 kilometer verderop aan het werk zijn. Het is te hopen dat er geen nieuwe onweersbuien komen die zoveel klei en stenen losmaken en over de weg uitstorten. Op het binnenplein zijn nieuwe slingers opgehangen. De elementen voor het podium zijn gebracht en staan tegen de gevel van een huis te wachten tot het wordt opgebouwd. Dat zal wel vlak van te voren gebeuren, want nu staan er nog auto’s van de bewoners.

20 juli 2006.

Het aanpassen van het kozijn aan de nieuwe deur is een kwestie van extra latten plaatsen, die hier en daar wat smaller gemaakt dienen te worden om mee te lopen met de grillige muur, waaraan het kozijn is bevestigd. Daarna de deur op maat maken. Dat valt niet mee, want wie weet hoe lang het zaakje hier al staat, steeds is aangepast en nu weer een facelift heeft gekregen. De maat van de deur heb ik uiteraard wel gemeten, maar er zullen toch hier en daar millimeters af moeten om hem in de oude sponning te laten passen. Het is een heel gepruts, maar eindelijk hangt de deur op zijn plaats. Dan blijkt dat de deur toch iets te breed is om helemaal open te kunnen. Hij loopt tegen de muur van het trapgat aan. Daar was al een beetje rekening mee gehouden. De scharnieren worden aan de andere kant gezet. Nu kan de deur wel helemaal open, omdat het trapgat aan die kant wat breder is (oud huis!). Maar de deur moet opnieuw worden aangepast, want die sluit nu niet meer. Dat is snel gebeurd, omdat het verschil niet meer zo groot is. Eindelijk hangt de deur op zijn plaats. Ik kan het slotgat boren en uithakken. Daar ben ik wel even mee zoet.

Intussen heeft Ine de voordeur opnieuw geschilderd. Blauw. Die is daar erg van opgeknapt. Nu kun je echt zien dat er aan gewerkt is. De balkondeur kan in een moeite door in de grondverf worden gezet. Dat is makkelijker als die nog los staat. Wanneer die op zijn plaats hangt, kun je er aan de kant van het trapgat niet meer bij. Daarom wordt die kant nu alvast geverfd. De voorkant kan later gebeuren. Voor mij betekent het dat ik even niet verder kan met het slotgat, maar het is toch al tijd om te pauzeren. Morgen komt er weer een dag.

21 juli 2006.

De schroeven zijn op. Ik heb een lijstje gemaakt met spullen die ik nog nodig heb om het huis straks vogelbestendig achter te laten. Daar staan dus verschillende maten schroeven op en een paar schuifsloten om de balkondeur te vergrendelen. Onderweg naar de stad worden we opgehouden door de wegenbouwers, die steeds een kant van de weg aan het asfalteren zijn. Aan het begin en aan het eind van het traject waar ze mee bezig zijn, staat een mannetje met een bordje met aan de ene kant een pijl dat je kunt doorrijden en of je van rijstrook moet verwisselen en aan de andere kant een stopteken. Deze keer moeten we tamelijk lang wachten. Als we mogen doorrijden zien we dat er een auto op zijn kant ligt en dat er al politie, een brandweerauto en een ambulance is.

In de stad verdelen we de taken, want we hoeven niet overal samen naar toe. Wel gaan we samen even naar het museum, want daar ligt een schaalmodel van Catalonië. Daarop zijn de hoogtes en de belangrijkste grond- of steensoorten aangegeven. Ons dorp ligt in het enige gebied dat zeer kalkrijk is. Dat merk je vooral aan het water. De leidingen moet je goed in de gaten houden en machines die water gebruiken, regelmatig ontkalken. Bijvoorbeeld voor het behoud en het goed functioneren van de boiler is het verstandig in de aanvoerleiding een kalkfilter te plaatsen, zodat de ketel niet wordt aangetast.

Maar zover zijn we nog lang niet. Eerst moet de balkondeur verder worden afgemaakt. Het slot zit er eindelijk in. De ontbrekende schroeven zijn aangebracht en Ine heeft de andere kant in de grondverf gezet. Hij kan nu geplaatst worden. Maar dat moet nog even wachten, want het dakje erboven moet eerst af en de elektrische leiding komt nu anders te lopen, omdat de deur nu naar de andere kant opengaat. Al met al ben ik daar nog wel even mee bezig.

Het Festa Major op het plein in het dorp begint om middernacht. Op een podium staat een geluidsinstallatie, waar dj Molines muziek draait. De meeste mensen zitten nog bij het café wat te drinken en te praten. Jongeren zijn aan het tafeltennissen of spelen aan het tafelvoetbalspel. Waarschijnlijk bereiden ze zich voor op de kampioenschappen van morgen. Terug naar het dorpsplein, waar de muziek een stevige beat laat horen. Intussen hebben zich daar wat jongens en meisjes verzameld. Ouderen zitten op de banken die uit het café gehaald zijn of op de drempels van de huizen rondom het plein. Het bier lijkt van de tap, maar wordt buiten beeld uit flesjes in plastic bekers geschonken. Af en toe weet de muziek een paar jongeren op te peppen om een “house” dansje te maken, maar de meeste tijd wordt toch besteed aan het met elkaar staan kletsen, terwijl vanaf de bankjes wordt toegekeken. Kinderen gebruiken het plein om hun eigen spelletjes te doen. Om kwart over twee groeten wij iedereen, want bij elkaar was het toch wel een lange dag. Op de feestdag van morgen zullen we ons goed voorbereiden, want dan is er een uitgebreid programma.

22 juli 2006.

De laatste hand wordt gelegd aan de afwerking van de opgang naar het balkon. De stroomdraden hang ik anders op, zodat ze nog even meekunnen, totdat alle leidingen vernieuwd worden, waarna ik een nieuwe meter kan aanvragen. De deur moet opnieuw nog op een paar kleine plaatsen worden aangepast, maar hangt dan eindelijk op zijn plaats, inclusief het slot. Het balkon kan nu echt worden afgesloten en hoeft niet meer met een stukje gasbuis te worden vergrendeld, zoals tot nu toe steeds gebeurde.

Tussendoor houden we de feestagenda in de gaten. Omstreeks 11.00 uur staat er een herovering van het kasteel op het programma. We kijken voortdurend naar boven om te zien of er al iets gebeurt. Maar het blijkt anders te gaan. Rond 13.00 uur zijn er een paar groepjes jongeren rondom de fontein bezig elkaar met waterpistolen gevuld met blauwe vloeistof te beschieten. Het wordt een grote wildwaterpartij, want het bassin bij de fontein krijgt  regelmatig bezoek van jongeren die elkaar in het water gooien. Nog niet eens zo'n slechte bezigheid met deze warmte. Maar daar blijft het bij. Het is blijkbaar te warm om helemaal naar de ruïne van het kasteel te klimmen, dus na verloop van enige tijd kan iedereen weer naar huis of een biertje drinken in het café.

Het volgende onderdeel is ook sportief van aard. Wie is de beste tafelvoetballer van het dorp of wie speelt het beste tafeltennis. De wedstrijden beginnen om 18.00 uur. Vooral de belangstelling voor het tafelvoetbal is groot. Er wordt fanatiek gespeeld, terwijl de jury nauwkeurig bijhoudt wie het meeste scoort.

Om middernacht begint het Grote Bal met de groep Los Guajiros, een band met een zangeres en een zanger. De muziek die zij maken is vooral bedoeld voor ouderen, want het stijldansen is erg in trek. De volwassen aanwezigen maken van de gelegenheid gebruik om op het dorpsplein de passen weer eens door te nemen. Jongeren staan aan de kant met een biertje of een flesje fris. Het is niet uitzonderlijk druk, hoewel er later in de nacht nog wel wat jonge mensen uit de omgeving bijkomen. Pas om 03.30 uur begint dj David muziek te draaien, waarop uiteraard vooral de jongeren het dorpsplein bezetten. De ouderen verlaten het spektakel en laten het feest aan de jeugd over. Tegen het ochtendgloren is het aantal mensen sterk verminderd en wordt het stil op het plein. De cd's worden ingepakt, de lampen gaan uit. Tijd om te gaan slapen.

23 juli 2006.

De plechtige mis die bij het feest hoort, wordt ingeluid met het kleppen van de kerkklok. We spoeden ons naar de kerk, want zolang daar geen mensen zijn, kunnen we even vrij binnen rondlopen om het interieur te bekijken. De kerk van ons dorp is erg bijzonder, omdater  heel wat oudheden bewaard zijn gebleven. Het gebouw stamt al uit de XIe eeuw en is pas geleden voor een deel gerestaureerd. De constructie is versterkt en nog bestaande schilderingen zijn geconserveerd. Eén van de kaartdames zit  buiten al op ons te wachten op een bankje, waar ze in gesprek is met de priester die de dienst gaat leiden. Zij neemt ons mee naar binnen om ons te vertellen over de rijke historie van deze kerk en het belang ervan voor Catalonië. Er hangt bijvoorbeeld een paneel met daarop de mededeling dat in dit dorp het eerste op schrift gestelde Catalaans is aangetroffen. De dame leidt ons via een zijdeur en wat trappen naar een hoger gelegen zijbeuk van de kerk, waar een groot houten kruisbeeld staat. Het is de exacte kopie van een antiek beeld dat tijdens de burgeroorlog is vernietigd. Wij moeten de voeten van de Christus figuur kussen voor een behouden thuisreis.

Verder zijn in de kerk nog oude muurschilderingen te zien. Er moet ook nog een antiek Mariabeeld zijn, maar dat is al heel lang in restauratie. Er hangt nu alleen een paneel met daarop de vorderingen van de restauratie. Maar dat is ook al niet veranderd sinds we er twee jaar geleden zijn geweest.

De plechtige dienst begint om 13.00 uur, nadat de klok nog een paar keer geslagen heeft. Er is maar een handvol mensen komen opdagen. Met onszelf erbij volgen we met zijn twintigen het Catalaans, dat net als de vorige keer praktisch onverstaanbaar is, maar wel te volgen is op grote lijnen. Vervolgens verlaten we de kerk en wordt er nog wat nagepraat op het pleintje ervoor in de schaduw, want het is midden op de dag en erg warm. Beter is het uit te houden onder de platanen bij de fontein. Daar kunnen we ook een ijsje eten om wat af te koelen. Er zitten al een paar mensen met elkaar te praten, terwijl hun kinderen met het water aan het kliederen zijn of aan de hand van vader hun eerste stapjes zetten.

Na de siësta spreken we een buurvrouw in de straat en hebben we het weer over de historie van het dorp. Tegenover ons huis, waar we nu vrij uitzicht hebben en veel puin ligt, hebben vroeger allemaal huizen gestaan, de hele straat vol. Het dorp was tot boven aan de ruïne van het kasteel bebouwd met huizen, die via smalle straatjes te bereiken waren. Tijdens de burgeroorlog is een groot deel van die huizen kapot geschoten en daarna nooit meer opgebouwd. Pas nu zie je sinds enkele jaren dat de huizen die nog "levensvatbaar" zijn weer worden gerestaureerd. Er komen veel mensen van buiten die de lege huizen voor een prikkie opkopen en vervolgens opknappen om er in de weekends te wonen. Het grappige is dat vaak op oude muren, die nog uit keien en geel natuursteen, gevoegd met leem, bestaan, doorgemetseld wordt met nieuwe gebakken rode stenen, zodat je duidelijk kunt zien wat er stond en wat men er van gemaakt heeft. Het schijnt ook dat ons huis nu misschien wel al 600 jaar oud is. Moeten we toch maar eens serieus gaan onderzoeken.

Het laatste grote bal van het feest begint om 20.00 uur. Het is nog licht. Het plein is voller dan gisteren. Als wij aankomen wordt er al volop gedanst op de muziek van de groep Casino, een modern ogende band met drie zangeressen en een zanger, die een groot internationaal repertoire ten gehore kunnen brengen. De liedjes wisselen elkaar in groot tempo af en gaan vergezeld van meer show dan gisteren, want er wordt af en toe een andere hoed opgezet, er worden danspasjes gemaakt en van outfit veranderd halverwege de voorstelling. De mensen uit het dorp en vrienden en kennissen zijn in grote getale opgekomen en dansen naar hartelust op de vrolijke muziek. De wals, de foxtrot, de cha-cha-cha en wat je nog meer aan stijldansen kunt tegenkomen passeren de revue. De hele avond zie je de paren over het dorpsplein zwieren. Het is de afsluiting, die niemand wil missen. Op het laatst mengen de zangeressen zich in het publiek om hen tot een polonaise te bewegen, hetgeen ze aardig lukt. Tenslotte nog een paar bekende nummers en dan is het feest afgelopen. Het is inmiddels tegen 23.00 uur. Iedereen gaat naar huis. In een mum van tijd is het plein leeg. We blijken de laatsten te zijn die naar huis gaan, behalve dan de mensen die het podium nog moeten opruimen en de mensen die de bar afsluiten.

24 juli 2006.

De dag van het vertrek is aangebroken. De auto wordt voor de deur gezet. Dat levert wel wat krassen op, want ik moet door een paar heel nauwe bochten in de straat. De normale weg over het dorpsplein is afgesloten, doordat het podium daar nog staat opgesteld. Vanaf de andere kant is de toegang tot ons huis veel smaller, eigenlijk kan er nauwelijks een auto doorheen, maar ja, eigenwijs hè!

De spullen die mee terug gaan naar Nederland worden ingeladen, gas, licht en water afgesloten, we kunnen vertrekken. Op dat moment komt de buurvrouw naar buiten en vraagt ons nog even binnen te komen. Ze heeft een heerlijke chocoladetaart gebakken, waar ze ons nog op wil trakteren. Dus daar zitten we dan. De buurvrouw snijdt een groot stuk taart af om aan mij te geven, maar ik gebaar dat de helft groot genoeg is en dat Ine de andere helft wel wil. Gelukkig is dat ook goed. We krijgen er een glaasje limonade bij. Als afscheid krijgen we ook nog een zak met walnoten mee naar huis. Pas daarna kunnen we vertrekken. De auto gaat nu zonder krassen door de nauwe straat. We zijn op weg voor de lange reis naar Nederland.